Οι σοβαρές και ισχυρές ομάδες παραγωγών και οι υγιείς οικονομικά συνεταιρισμοί δίνουν αξία στα αγροτικά προϊόντα.
«Οι Έλληνες αγρότες από την 1.1.2015 με τη νέα ΚΑΠ πρέπει να βρεθούν οργανωμένοι σε σοβαρές και ισχυρές ομάδες παραγωγών, σε σοβαρούς, δυνατούς και υγιείς οικονομικά συνεταιρισμούς για να μπορέσουν να δώσουν αξία στη δουλειά και το προϊόν τους».
Τα παραπάνω επεσήμανε ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Πάρις Κουκουλόπουλος απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση, προσθέτωντας χαρακτηριστικά ότι:
«Το καλώς εννοούμενο συμφέρον των αγροτών μπορεί και πρέπει να τους οδηγήσει σε συλλογικές μορφές οργάνωσης και όχι μια κρατική επιταγή. Εκεί που επιχειρούν και λειτουργούν συλλογικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν πολλαπλά θετικά αποτελέσματα. Είναι μεγάλο κίνητρο, ως ύψιστη υποχρέωση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και εμού προσωπικά, να ανορθώσουμε την ιδέα του συνεταιρίζεσθαι, να ανορθώσουμε την ιδέα της συλλογικής δράσης κατοχυρώνοντας εμείς εδώ από τη Βουλή και την Κυβέρνηση τις διαδικασίες ελέγχου και διαφάνειας».
Υπενθυμίζουμε ότι η Ένωση Αγρινίου, πρωτοπόρος στις εξελίξεις που διαδραματίζονται στον αγροτικό χώρο και πάντα με γνώμονα το συμφέρον των παραγωγών της περιοχής του, έχει έγκαιρα προετοιμάσει τις βάσεις πάνω στις οποίες θα στηριχθούν οι παραγωγοί της, ώστε να εξασφαλίσουν την κάλυψη των απαιτήσεων που επιβάλλει τόσο η εφαρμογή της νέας ΚΑΠ όσο και των απαιτήσεων που επιβάλλει η αγορά για ποιοτικά αγροτικά προϊόντα (υλοποίηση διαδικασιών Ο.Σ.Δ.Ε., εφαρμογή και πιστοποίηση συστημάτων ολοκληρωμένης διαχείρισης της παραγωγής σε καλλιέργειες παραγωγών της, εφαρμογή και πιστοποίηση συστημάτων ποιότητας σε μονάδες παραγωγής τροφίμων που διαθέτει κτλ). Μάλιστα, έχει ήδη δρομολογήσει τις απαραίτητες διαδικασίες, προκειμένου να προσφέρει τις πλέον αξιόπιστες υπηρεσίες, για την ίδρυση Ομάδας Παραγωγών στον τομέα του ελαιολάδου και ελιάς.
Ενημερωθείτε αναλυτικά για τον όλο σχεδιασμό και τα οφέλη της ένταξης στη Ομάδα,πιέζοντας ΕΔΩ.
Ακολουθεί η ομιλία του αναπληρωτή υπουργού:
«Συζητάμε για ένα θέμα ιδιαίτερα κρίσιμο που αφορά τις συλλογικές μορφές οργάνωσης και τελικά την ίδια την αξία της παραγωγής των Ελλήνων αγροτών.
Πρέπει ιδιαίτερα να προβληματιστούμε και όλοι μαζί να κινηθούμε στη ίδια κατεύθυνση, αξιολογώντας τη μεγάλη ειδοποιό διαφορά που έχουμε με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι στον πρωτογενή τομέα.
Και δεν είναι άλλη αυτή η ειδοποιός διαφορά από το χαμηλό επίπεδο οργάνωσης των Ελλήνων αγροτών. Οι ομάδες παραγωγών δεν περισσεύουν και οι υγιείς συνεταιρισμοί επίσης δεν περισσεύουν.
Υπάρχει ένας ολόκληρος δημόσιος διάλογος εδώ και λίγα χρόνια στην Ελλάδα, όπου υπαρκτά ζητήματα κακής διαχείρισης στους συνεταιρισμούς στο παρελθόν, ζητήματα αντιδικιών για τον τρόπο που μεταβιβάστηκαν δικαιώματα και περιουσίες σε νέες μορφές οργάνωσης, κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο και υποβαθμίζουν το μείζον ζήτημα που είναι αυτό που μόλις είπα: οι Έλληνες αγρότες από την 1.1.2015 με τη νέα ΚΑΠ πρέπει να βρεθούν οργανωμένοι σε σοβαρές και ισχυρές ομάδες παραγωγών, σε σοβαρούς και δυνατούς και υγιείς οικονομικά συνεταιρισμούς για να μπορέσουν να δώσουν αξία στη δουλειά και το προϊόν τους. Αυτή είναι η μεγάλη πραγματικότητα την οποία θα πρέπει να έχουμε όλοι υπ΄όψιν μας.
[...]
Θέλω να απαντήσω στο βασικό ερώτημα που θέσατε κύριε συνάδελφε και έχει σχέση με την παραγωγή του σύκου. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που παρέχει ο β΄ Πυλώνας, το αναπτυξιακό δηλαδή σκέλος της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, προφανώς και είναι απολύτως θετικό όχι στα λόγια αλλά στην πράξη ώστε να υπάρξει μια αναγέννηση του φυτικού κεφαλαίου της καλλιέργειας σύκων. Είναι γνωστό, σε όποιον γνωρίζει στοιχειώδη ιστορία στην Ελλάδα, πόσο δυναμική υπήρξε αυτή η καλλιέργεια και πως με ευθύνη πολλών, δική μας ευθύνη, έχει απαξιωθεί σταδιακά τα τελευταία χρόνια.
Στο κύριο παραγωγικό ερώτημα που βάζετε η απάντηση είναι καθαρά «ναι», δεν είναι υπό προϋποθέσεις. Μια προϋπόθεση υπάρχει, για να είμαι απολύτως σαφής, να έχουμε πρόταση που να εκφράζει πολλούς παραγωγούς, να έχει συλλογικό χαρακτήρα, να είναι μια συνολική παρέμβαση και να δημιουργεί μια πραγματικότητα που να βάζει τα πράγματα στη θέση τους σε ό,τι αφορά στην παραγωγή του συγκεκριμένου προϊόντος.
[...]
Η εμπειρία των προηγούμενων ετών και η πρόσφατη λέει ότι το θεσμικό πλαίσιο θα πρέπει να επιτρέπει – κατά τη γνώμη μου – στους αγρότες να προχωρούν με μια σχετική ή μεγάλη αν θέλετε ελευθερία στις μορφές οργάνωσης για να μην έρχεται να επιβάλλεται σε αυτές διαρκώς το κράτος. Το συνεταιρίζεσθαι είναι αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης των αγροτών όχι καταναγκασμού.
Το καλώς εννοούμενο συμφέρον των αγροτών μπορεί και πρέπει να τους οδηγήσει σε συλλογικές μορφές οργάνωσης και όχι μια κρατική επιταγή. Εκεί που επιχειρούν και λειτουργούν συλλογικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν πολλαπλά θετικά αποτελέσματα. Είναι μεγάλο κίνητρο ως ύψιστη υποχρέωση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και εμού προσωπικά να ανορθώσουμε την ιδέα του συνεταιρίζεσθαι, να ανορθώσουμε την ιδέα της συλλογικής δράσης κατοχυρώνοντας εμείς εδώ από τη Βουλή και την Κυβέρνηση τις διαδικασίες ελέγχου και διαφάνειας. Όλα τα άλλα είναι αποφάσεις των ίδιων των αγροτών ως ατομικών και συλλογικών υποκειμένων».
