Ζυγώνουν οι μέρες και στον ΟΠΕΚΕΠΕ επικρατεί ο γνωστός «πυρετός», όχι του κορωνοϊού, ούτε και των κορωνοενισχύσεων ακόμη, αλλά της αναγκαίας διαδικασίας για να γίνουν στην ώρα τους (…ίσως και λίγο νωρίτερα) οι πληρωμές.
Και μένει, συνεπώς, να δούμε το τι θα γίνει και κυρίως το πότε με τις άλλες πληρωμές, αυτές που έχουν πάρει το δρόμο τους και που στοχεύουν στο να μετριάσουν κατά τι τις απώλειες και τη μεγάλη ζημιά που και στους αγρότες έφερε πεσκέσι η πανδημία.
Αν είναι πολλά ή λίγα τα λεφτά, δεν θα το πούμε. Όχι γιατί, …ποτέ δεν είναι αρκετά. Όχι γιατί …ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.
Είναι η υπόθεση του «εάν δεν». Που σημαίνει: είναι ζόρικα τα πράγματα, σίγουρα, αλλά, τι θα γινόταν «εάν δεν»;
Εάν δεν είχαμε αυτές τις πληρωμές, εάν δεν υπήρχε η πρόνοια για κάποιες, ελάχιστες έστω, ενισχύσεις για την πανδημία, με τις όποιες καθυστερήσεις, τα όποια προβλήματα, τις όποιες αδικίες ακόμη…
Αδικίες που, ναι, πρέπει να αποκατασταθούν. Δεν τελείωσε, όμως, αυτή η ιστορία, οπότε, μπορούμε να ελπίζουμε σε διόρθωση των όποιων σφαλμάτων.
Που μπορεί να μην είναι και σφάλματα. Ποιος δεν θα ήθελε να ικανοποιήσει τους πάντες στα πάντα; Το εάν και κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, είναι σίγουρα μια άλλη συζήτηση.
Πάντως, όσο πολλά ή όσο λίγα κι αν είναι τα χρήματα της περιόδου, αυτά που δόθηκαν ήδη και εκείνα που πρόκειται να πληρωθούν, ας έχουμε κατά νου ότι οι δύσκολες μέρες δεν τελειώνουν εδώ.
Έχουμε δρόμο μακρύ και κακοτράχαλο μπροστά, ανηφόρα μεγάλη. Και, προφανέστατα δεν μας καθησυχάζει η απόφαση για επέκταση των κορωνενισχύσεων και το ’21.
Που δεν ξέρουμε, βεβαίως, τι, ποιους, πόσους, πόσα, πότε, πως…
Άρα, ας μείνουμε στα σίγουρα… κι ας κάνουμε τα κουμάντα μας.