Όπως τον παλιό καλό καιρό!
Τότε που όλη η οικογένεια, μικροί και μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, μαζί και φίλοι ή συγγενείς που πήγαιναν να δώσουν «χέρια» στη δουλειά με αντάλλαγμα το απαραίτητο «φίλεμα», όταν θα έβγαινε το λάδι. Και μερικά κιλά για τις «τσακιστές» ελιές που χιλιάδες οικογένειες ήδη φτιάχνουν στο σπίτι!
Εικόνες που φέτος είναι πιο έντονες από ποτέ. Τουλάχιστον τα τελευταία αρκετά χρόνια. Πιθανολογώ εξ αιτίας της κρίσης που μαστίζει τα νοικοκυριά και της απόλυτης ανάγκης να μαζέψουν πράσινο καρπό, να εξοικονομήσουν κάποια χρήματα για τα τρέχοντα έξοδα, που …τελειωμό δεν έχουν.
Με απλωμένα τα ελαιόπανα να σκεπάζουν το έδαφος, με καλάμια, «λούρους» ή σύγχρονα ραβδιστηκά μηχανήματα, χτυπούν τα κλαδιά για να πέσει στα πανιά ο καρπός.
Άλλοι προσπαθούν να «μαδήσουν» με το χέρι, άλλοι ανεβαίνουν στα δέντρα για να τινάξουν τους «αετούς», άλλοι κλαδεύουν, άλλοι με τα μικρά ραβδιά τινάζουν τα κομμένα κλαδιά και άλλο μαζεύουν τα «πετάματα».
Μετά γεμίζουν τα τελάρα. Ο καρπός θα περάσει στη συνέχεια απ’ το διαλογέα, θα μπει μετά στον πάγκο διαλογής και με το χέρι μια – μία οι ελιές θα ξεχωρίσουν, αφήνοντας στην άκρη τα σημαδεμένα και τα χτυπημένα.
Μέχρι τη νύχτα αυτή η δουλειά. Και αύριο, από νωρίς το πρωί μέχρι να σουρουπώσει, πάλι απ’ την αρχή. Με ένα μικρό διάλλειμα για κολατσιό και με πολύ κουβέντα, για να βγει η μέρα.
Το γεγονός ότι όλα αυτά δεν είναι η εξιστόρηση σε κάποια ανάμνηση λαογραφίας, αλλά η ζωντανή πραγματικότητα στην Αιτωλοακαρνανία του 2022, είναι, νομίζω, αισιόδοξο όσο τίποτε άλλο.
⇒ Μην ξεχνάμε ότι η ιερή ελιά απ’ τα πανάρχαια ακόμη χρόνια ήταν, είναι και θα είναι η σφραγίδα και η υπογραφή στην ταυτότητα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
⇒ Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα, εκατομμύρια δέντρα, χιλιάδες παραγωγοί.
⇒ Γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει μέσα σε κάποιον ελαιώνα. Και άλλες τόσες θα ακολουθήσουν.
Δεν έχει σημασία αν κάποιες χρονιές δεν είναι καλές. Η ελιά (λέξη που χρησιμοποιούμε και για τον καρπό και για το δέντρο) είναι αιωνόβια. Δεν είναι για μια χρονιά μόνο….
