Τρίτη, 24 Αυγούστου 2021 — Κατηγορίες: Αγροτοδικειο

Δεν αρκούν οι αναδασώσεις

Η «απελευθέρωση» των δασών θα σημάνει και την προστασία τους.

Τον Νοέμβριο του 2020 το υπουργείο Περιβάλλοντος είχε παρουσιάσει το Εθνικό Σχέδιο Αναδασώσεων.

Το Σχέδιο είχε 10ετή διάρκεια (έως το 2030), προέβλεπε τη δάσωση και αναδάσωση συνολικής έκτασης 500.000 στρεμμάτων που έχουν καεί, αποψιλωθεί ή υποβαθμισθεί, τον εμπλουτισμό της χώρας με 30 εκατομμύρια πιστοποιημένα δέντρα. Ο δε προϋπολογισμός του, μαζί με τη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ της νέας περιόδου, έφτανε περίπου τα 700 εκατ. ευρώ.

Όλα αυτά σήμερα φαντάζουν λίγα και φτωχά. Μετά την τεράστια καταστροφή που ζήσαμε, προφανώς και το Εθνικό Σχέδιο Αναδασώσεων θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Να συνταχθεί απ’ την αρχή.

Ωστόσο, αφού υπάρχει το Σχέδιο εκείνο και αφού υπάρχουν και τα 310 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, που είχαν ανακοινωθεί ως η άμεση χρηματοδότηση, …περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε συγκεκριμένα πράγματα!

Και σαφώς μέσα σε αυτά είναι τα παραγωγικά δέντρα, που μπορούν να δώσουν εισόδημα στις αγροτικές παραδασόβιες κοινωνίες, σαφέστατα είναι και οι Επιχειρησιακές Ομάδες, για τις οποίες η στήλη έχει μιλήσει σε ανύποπτο χρόνο, προβάλλοντας τη σύγχρονη τάση στην Ευρώπη, αλλά και υπερασπιζόμενη την κοινή λογική.

Αν κάτι πρέπει να διδαχθούμε απ’ το κακό που τόσο σκληρά ζήσαμε το φετινό καλοκαίρι, είναι πως οι πραγματικοί υπερασπιστές του δάσους, δεν μπορεί να είναι άλλοι παρά οι ίδιοι οι άνθρωποι που εξαρτώνται απ’ το δάσος.

Δάσος, που όπως με έμφαση έχουμε επανειλημμένως τονίσει, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι στη γυάλα:

Τα δάση είναι πολύπλοκα οικοσυστήματα, δύσκολα στη διαχείρισή τους και, ειδικά στην Ελλάδα, αποτελούν «απαγορευμένη ζώνη», σε μια κακώς εννοούμενη λογική προστασίας τους, η οποία και έχει παταγωδώς αποτύχει.

Όχι πολλά χρόνια πριν, όταν οι τοπικές παραδασόβιες κοινωνίες είχαν συνδέσει την οικονομικής τους ύπαρξη με το ίδιο το δάσος, ήταν αυτοί οι πολίτες οι καλύτεροι διαχειριστές και φύλακες του δάσους.

Τα δάση, λοιπόν, μπορούν να συμβάλουν στην απασχόληση, στην αγροτική διαβίωση και στην ανάκαμψη των ίδιων των τοπικών κοινωνιών, που αυτές θα φροντίσουν για την απαραίτητη προστασία και πρόληψη των δασικών πυρκαγιών.

Καινοτόμες τεχνικές λύσεις και ορθές πρακτικές για τη βιώσιμη διαχείριση των δασών έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια, υποστηριζόμενες, για παράδειγμα, από τα προγράμματα στρατηγικής της ΕΕ για τα δάση, το πρόγραμμα «Ορίζοντας 2020» και την αγροτική ανάπτυξη.

Ωστόσο, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που περιορίζουν την υιοθέτηση αυτών των καινοτόμων λύσεων, όπως το ευρύ φάσμα τύπων δασών, προφίλ ιδιοκτητών και μοντέλα ιδιοκτησίας και επίσης η διαφορετική δομή των περιφερειακών δασικών τομέων.

Επομένως, η εξεύρεση τρόπων διάδοσης αυτών των λύσεων και των βέλτιστων πρακτικών είναι πρόκληση για τη χώρα μας. Η οποία δεν έχει παρά να αντιγράψει το μοντέλο που αναπτύσσεται στην Ευρώπη και να αξιοποιήσει τα προγράμματα που πριν αναφέραμε.

Να εξετάσει εργαλεία και συστήματα, όπως ανταλλαγή γνώσεων, συνεργασία, εκπαίδευση, κατάρτιση και συμβουλές για την υποστήριξη της βιώσιμης διαχείρισης των δασών.

Η απελευθέρωση του κοινωνικοοικονομικού και περιβαλλοντικού δυναμικού των δασών για τις αγροτικές περιοχές είναι μια τεράστια δύναμη, που περιμένει να ενεργοποιηθεί.